جوانان عموماً در کشتی حضور دارند. یک دختر نوجوان با خجالت لبخند می زند: «بکش». کمی از «کار کن!» وجود دارد. برای متعادل کردن انزجار بچه‌های مدرسه‌ای بدترین هستند، به قلب‌های رنج‌زده‌شان برکت بده، اما بیشترشان کنجکاو هستند.
من می‌توانم این را در مجاورت یک مدرسه هنری بپوشم و درست با آن ترکیب شوم. اما لذت کجاست؟ من به شرق لندن سفر می کنم، به یک بازار میوه و سبزیجات قدیمی. تاجرها خیره می شوند، اما هیچ کس به من نمی گوید که آلوهایم را کنار بگذارم. به همین ترتیب، در یک قاشق چرب شلوغ. برخی از مشتریان مسن تر کمی آزرده به نظر می رسند، که احساس خوبی ندارد. من نمی خواهم کسی را ناراحت کنم. اما من فقط دامن می پوشم. مردانی که شلوارک پوشیده اند هر کجا که دوست داشته باشند برهنه می دوند و هیچ کس پلک نمی زند.
من لباس های عاشقانه، از جمله آنهایی که به عنوان زنانه تعریف می شوند. من به ندرت چنین چیزهایی را بیرون می پوشم، زیرا چه کسی جرات دارد؟ این زمان می تواند باشد. طبق گزارش ها، مد جنسیتی مرده است. مردان پس از دو سال پوشیدن شلوار راحتی، می خواهند پاهای خود را آزاد کنند. برای آزمایش دمای فرهنگی، یک دامن بلند مشکی از دوستم روونا قرض گرفته‌ام و آن را در اطراف جنوب لندن می‌پوشم تا ببینم آیا کسی به آن اهمیت می‌دهد. انجام می دهند. مردان دامن پوش ممکن است لحظاتی را سپری کنند، اما تجربه من آزاردهنده است. رهگذران با چشمان ریز شده به من خیره می شوند، انگار که من یک تکه لشگر بلند هستم.
روی جلد مجلات خیلی راحت به نظر می رسد. هری استایلز، پیت دیویدسون و ستاره NBA راسل وستبروک قوانین لباس مردانه را سوزانده اند، در حالی که افراد مشهوری مانند بچه کودی ، لوئیس همیلتون و اسکار آیزاک همچنین به عنوان پادشاهان دامن راست مردانه تجلیل می شوند. Thom Browne، Raf Simons، Yohji Yamamoto و Comme des Garçons همگی این ظاهر را در مجموعه‌های اخیر تقویت کردند. اما کت واک و فرش قرمز یک چیز است، پکهام رای در ماکسی شکافدار چیز دیگری است. من هم ممکن است یک آبکش برای تاج بپوشم.
ممکن است دلیل دیگری برای چهره های گیج وجود داشته باشد. هوا سرد است و باران می بارد. من هوای دلپذیری را احساس نمی کنم. باد بین پاهایم شلاق می زند شاید من فقط سرد به نظر میرسم
شماره کتانی را به رونا برمی گردم و می رویم خرید. در یک مغازه خیریه، من به سمت یک شماره حیوانی Lipsy جذب شدم. رونا که به خرد کردن کلمات اعتقادی ندارد، بداخلاق می‌کند: «این یک لباس Wag Prosecco است. “و نه الگوی شما.” من یک میدی پیزلی، سفید و مرجانی انتخاب می کنم. شیرین، نوعی دهه 90 و سرگرم کننده. من میخرمش ولی همه فروخته نمیشن. دوست من در خانه می گوید: «شاید ما این کار را انجام دهیم. او تی شرت من را به یک تاپ کوتاه می بندد. “اکنون این یک نگاه است.”
دامن خودش عالیه رایگان، مطبوع و زیبا. “آیا دامن مردانه است؟” از زنی که بیرون مغازه نشسته می پرسد. من در جواب دروغی سفید می گویم: “یونیرابطه”. او تصمیم می گیرد: “به نظر خوب می رسد.” فهمیدن اینکه مردم چه فکری می کنند سخت است، فقط از روی بیان آنها. یه عارضه دیگه هم هست در بیشتر نقاط جهان، که بیشتر آنها گرم است، پوشیدن لباس های هوادار روی پاهای مردان امری طبیعی است. لباس های مذهبی اغلب حالتی شبیه لباس دارند. این امکان وجود دارد که مردم سعی کنند ورزش کنند اگر من جلابیه یا جبا، حتی سارافون بپوشم. من می توانستم یک روحانی بداخلاق باشم. من اساساً یک دامن با بند خروج می پوشم. وقت آن است که جسورانه حرکت کنیم.
سایر منحنی های یادگیری شیب دار شامل دانستن نحوه نشستن در وسایل نقلیه عمومی (قرار دادن کیف روی زانوها، نه بین ران)، فروتنی ران، و جایی که، در دندان های جهنمی، قرار دادن وسایلم است. اگر درس بزرگی در همدلی نباشد، چیزی نیست. همه باید نوردهی، موشکافی و حرکت محدودی را که دامن‌پوش‌ها تحمل می‌کنند، تجربه کنند.
در حالی که آب و هوا خصمانه ترین نیرویی است که من با آن مواجه می شوم، نمی گویم مردان دامن پوش عادی هستند. “این چه لعنتی است؟” زبانی غیرانسانی است، برای عزت نفس قدیمی عالی نیست. در ابتدا من کوچک می شوم. سپس، من بلندتر می ایستم. به من خیره شو و من هم به عقب خیره خواهم شد. اما سرکشی خسته‌کننده است و من را غمگین می‌کند که مردی نمی‌تواند لباسی دوست‌داشتنی بپوشد بدون اینکه خود را در این موضع رزمی مسلح کند. من هر روز انرژی آن را ندارم. نمی توانم بگویم فردا چه بپوشم، اما این را می دانم: جیب های لعنتی روی آن خواهد بود.
کار آن … ریک صمددر. عکس: آلیشیا کانتر/ گاردینمن فکر می کنم نقش های جنسیتی زندان هستند و همه ما باید آنچه را که می خواهیم بپوشیم. و من شک دارم که تنها باشم من به مدرسه نمایش رفتم و تقریباً 100٪ پسرها آنجا بودند تا بتوانند لباس بپوشند. به عنوان نکته جانبی، من در اینجا دو لباس مختلف را با هم ترکیب می کنم. آیا یک الگوی فرهنگی بیشتر برای «مردی با لباس» به جای دامن وجود دارد؟ وحدت زیبایی شناسی لباس ها همیشه بیشتر از دامن ها برای من جذاب بوده است. در هر صورت ما مشتاق حرام هستیم.
بچه‌های مدرسه‌ای بدترین هستند، به قلب‌های رنج‌زده‌شان برکت بده، اما بیشترشان کنجکاو هستند
در حمل و نقل عمومی، کسی چیزی نمی گوید. سپس دوباره، می توانید یک روبالشی مانند توک سرآشپز بپوشید و با یک بلانمانژ در اتوبوس صحبت کنید و هیچ کس متوجه نشود. در خیابان، تعاملات بیشتری وجود دارد. یک زن مسن چینی تکان می خورد و به من می گوید که ظاهر خوبی دارم. می پرسم دامن خیلی کوتاه است؟ «نه. خوب است،” او می گوید. چه بالنده ای (به خاطر ارزشش، زن مسن دیگری در جهت من فریاد می زند: «این چه لعنتی است؟»).
