در داخل، چوب و آهن قرن هجدهم و نوزدهم بافندگی بافندگی وجود دارد، برخی از آنها بیش از 16 فوت ارتفاع دارند، با ریتمی خشمگینانه با ده ها هزار نخ ابریشمی درخشان، بافندگی نخ های تار و پود به پارچه های مجلل، که توسط دستان ماهر منتخب هدایت می شوند، صدا می زنند. تیمی از صنعتگران متخصص
از زمان مهاجرت به ایتالیا در سال 2003، من به طور فزاینده ای مجذوب صنعتگران بسیار با استعداد این کشور، کارگاه های جذاب و کیفیت محصولات آنها شده ام، به ویژه در فلورانس، پایتخت توسکانی.
کل فرآیند زمان می برد و به ویژه بافت دستی بسیار کند است. تولید فقط 15 اینچ پارچه ای مانند دماس با طرح های پیچیده اش می تواند یک روز کامل طول بکشد.
حدود 200 طرح پارچه تاریخی در آرشیو این مؤسسه وجود دارد که از نسل‌های مختلف خانواده‌ها منتقل شده است. برخی از آنها اسامی و طرح‌های سلطنت و اشراف ایتالیایی و اروپایی را دارند: لامپ‌های پرنسس مری انگلستان. کلم بروکاتل کورسینی، گیچیاردینی و پرنسیپ پیو ساووا؛ و دمشق دوریا، به نام چند.
تماشای ماشین تار لئوناردو در حال حرکت، که نخ‌های تار را از ردیفی از قرقره‌های چرخان بر روی چرخ می‌چرخاند و کاملاً هم‌تراز می‌کند، که نخ‌های گرانبها را جمع می‌کند، مسحورکننده است. سپس از این نخ‌های تار برای بافتن روبان‌ها، روبان‌ها، طناب‌ها و بافتن استفاده می‌شود – برای همه چیز از اثاثه یا لوازم داخلی، و ملحفه‌های تخت و حمام گرفته تا لباس‌های مد روز و لوازم جانبی استفاده می‌شود.
در قلب آسیاب ابریشم دستگاهی به نام تار وجود دارد که نخ های تار را برای استفاده در ماشین بافندگی آماده می کند. این تار مخصوص، که برای عملکرد عمودی طراحی شده است، در اوایل قرن نوزدهم، بر اساس نقشه های اصلی که توسط لئوناردو داوینچی در سال 1485 انجام شد، ساخته شد.
او گفت: “در مکانی مانند این چیزهای زیادی برای یادگیری و درک وجود دارد – حتی برای فردی مانند من، با سطح تجربه من”، و افزود که دیدن محصول نهایی که از مواد خام ساخته شده است جادویی است.
وی افزود: «این تفاوت واقعی بین منسوجات صنایع دستی و صنعتی است.»
اما برای آقای Giachetti، بافنده، محصول نهایی بسیار بیشتر از فرآیندهای فنی درگیر در ایجاد آن است. او به من گفت که وقتی می‌بافد، نه تنها وقتش را تأمین می‌کند، بلکه قلبش، اشتیاقش را نیز تأمین می‌کند.
در اوج تولید، حدود 8000 ماشین بافندگی در فلورانس کار می کرد. امروزه تنها تعداد انگشت شماری از آن ها باقی مانده است که هشت تای آن ها در Antico Setificio Fiorentino در حال تولید هستند. (این هشت دستگاه بافندگی توسط خانواده های اشرافی در دهه 1700 اهدا شد.) در مجموع، این آسیاب دارای 12 دستگاه بافندگی است، از جمله ماشین های نیمه مکانیکی جدیدتر.
آقای میوچی افزود: “این کارگاه فقط به دلیل زیبایی آن نیست.”
سوزان رایت یک عکاس استرالیایی است که در ایتالیا زندگی می کند و از سال 2003 در آنجا زندگی می کند. اینستاگرام.
منبع: https://www.nytimes.com/2022/07/11/travel/antique-florentine-silk-mill.html
او با تشریح این فرآیند از ابتدا تا انتها – از الیاف ابریشم خالص تا مراحل رنگ‌آمیزی، پیچیدن و پیچیدن نخ‌ها، ایجاد استوانه‌ای شکل، گفت: «واقعاً می‌توانید رشد پارچه را ببینید و زنده شود». کلاف نخ، سپس روی ماسوره ها، نخ های تار و سپس، در نهایت، بافندگی.
ورود از در بزرگ چوبی و فرسوده آتلیه به معنای لغزیدن در طول زمان و بازبینی افسون و زیبایی دوران مجلل تر است.
Fabrizio Meucci، تکنسین و ترمیم کننده در این کارگاه، گفت: «ما از آن به همان شکلی که طراحی شده است استفاده می کنیم – با استفاده از دست.
وقتی برای اولین بار در سال 2018 برای یک رویداد خصوصی از Antico Setificio Fiorentino بازدید کردم، مجذوب ماشین های بافندگی باستانی غول پیکر و پارچه های نفیس آنها شدم. من آموختم که تاریخ آنها با جامعه رنسانس آمیخته است.
در گوشه‌ای آرام از ناحیه غیرمتعارف سن فردیانو، پنهان شده در پشت دروازه‌ای آهنی قرن هجدهم که به کوچه‌ای عجیب پوشیده از ویستریا باز می‌شود، یک گنجینه فرهنگی فلورانسی قرار دارد: کارخانه ابریشم فلورانس باستان، یا کارخانه ابریشم فلورانس عتیقه که از سال 1786 منسوجات گرانبها را تولید می کند.
آقای Meucci، تکنسین، گفت که خارج از دیوارهای Antico Setificio Fiorentino، هنر تولید منسوجات دست ساز تا حد زیادی در حال محو شدن است. ساخت پارچه ابریشمی صنعتی با ماشین آلات مدرن سریعتر، آسانتر و ارزانتر است. اکثر تولید کنندگان نمی توانند هزینه را توجیه کنند.
بسیاری از این خانواده‌ها در دوران خاندان مدیچی، که در قرن پانزدهم به قدرت رسیدند، در فلورانس، نوغان‌سازی – پرورش کرم‌های ابریشم و تولید ابریشم – و ابریشم بافی را انجام می‌دادند.
پارچه‌های دیگر با نخ‌های ضخیم‌تر – مانند بروکاتل Guicciardini، که معمولاً برای اثاثه یا لوازم داخلی استفاده می‌شود – می‌توانند سریعتر تولید شوند، شاید به اندازه شش یا هفت فوت در روز.
او گفت: «شما فقط یک پارچه نمی‌خرید. “شما هم بخشی از قلب من را دریافت می کنید.”
ابریشم در حدود سال 1100 توسط مبلغان کاتولیک که در چین کار می کردند به ایتالیا معرفی شد. تولید اصلی در لوکا بود، اگرچه به زودی به فلورانس، ونیز و جنوا گسترش یافت.
داریو جیاچتی، صنعتگر 30 ساله، در 10 سال گذشته در صنعت نساجی کار کرده است و اخیراً به تیم بافندگان در Antico Setificio Fiorentino پیوسته است.
