خانواده کتی گالاگر بایگانی را در حافظه او ایجاد کردند – WWD

لارا که هفته گذشته را در خیابان های نیویورک گذرانده بود و برای مراسم یادبود خواهرش کیتی گالاگر آماده می شد، گفت: “دلخراش است، اما آنجا هم آرامش وجود دارد.”

حدود 150 نفر از دوستان، همکاران و اقوام گالاگر پنجشنبه شب در سنت مری گراند، جایی که نمونه‌هایی از طرح‌های او و همچنین وسایل شخصی او مانند میخ‌های نایک کراس کانتری دبیرستانی او – که با نام او گلدوزی شده و هنوز با خاک پوشیده شده بود، به نمایش گذاشته شده بود، ادای احترام کردند. از آخرین مسابقه اش یک ژاکت قرمز مورد علاقه منقش به “تعقیب رویاها” نیز در معرض دید قرار داشت.

پس از گذراندن 10 ماه گذشته به عکاسی و فهرست نویسی بیش از 550 لباس که در انباری در لس آنجلس، جایی که طراح مدت کوتاهی در آن زندگی می کرد، انبار شده بود، خواهر فیلمسازش، لارا، گفت: «برای اینکه او با وجود حرکت ها و بی ثباتی، همه آن ها را حفظ کرده است. او فقط ارزش خود را می دانست و از همان ابتدا مهم بود.”

لارا با این اعتقاد که گالاگر می‌خواهد چیزی در نیویورک برگزار شود، گفت: «او فقط بیشتر، بیشتر، بیشتر می‌خواهد – حالا. او همیشه در حال اصرار و برنامه ریزی بود. او بسیار پر از وعده بود. این تا حدودی به دلیل سن او و همچنین [despite] کاری که او انجام داده بود، به جایی که می خواست برود نرسیده بود. از بین بردن آن، دلخراش است که بدانیم چه چیزی ممکن است، وقتی کسی جوان، مجرد است و عمر زیادی برای زندگی باقی مانده است.

«کتی انرژی فوق‌العاده‌ای داشت. او نمی‌خواست ترک کند، نمی‌خواست استعفا دهد.» خواهرش گفت.

اگرچه این طراح مستقل گهگاه افراد مشهوری مانند لیدی گاگا را برای ظاهر منتخب مناسب می کرد، اما هرگز به طور گسترده ای شناخته نشد. با وجود این، مرگ او در تابستان گذشته در سن 35 سالگی، که در ماه مارس یک قتل تلقی شد و اداره پلیس شهر نیویورک همچنان در حال تحقیق است، باعث علاقه به حرفه او شد.

دفتر بازرسی ارشد پزشکی شهر نیویورک تشخیص داد که علت “مسمومیت حاد ناشی از اثرات ترکیبی فنتانیل، p-fluorofentanyl و اتانول” است.

برای تلاش برای حفظ طرح‌های گالاگر، خانواده او آرشیو هنرمند کتی گالاگر را تأسیس کردند که در ماه مارس توسط شرکت Fractured Atlas برای حمایت مالی تأیید شد. این آرشیو با مستندسازی و زمینه‌سازی آثار، 26 مجموعه و موادی مانند طرح‌ها و الهام‌ها، بینش بهتری را در مورد فرآیند خلاقیت او ارائه می‌کند و آنچه را که در طول زندگی به دست آورده است، جشن می‌گیرد. از طریق مشارکت با Fractured Atlas، هدف این است که کمک مالی، حمایت های مالی شرکتی و حمایت فردی اضافی برای پیشبرد کار را تضمین کند.

از آنجایی که خانواده به دنبال متصدیان و موزه‌ها برای برخی از طرح‌های او و به اشتراک گذاشتن کار او به روش‌های دیگر هستند، برنامه‌هایی در حال انجام است تا یک کارآموز را از طریق برنامه کارشناسی ارشد لانگ‌بیچ کالیفرنیا در بایگانی نساجی برای کمک به طرحی آماده کنند.

در طی ادای احترام روز پنجشنبه، خانواده و دوستان گالاگر بینش و خاطراتی از زندگی او را به اشتراک گذاشتند. پسر 10 ساله یکی از دوستان دبیرستانی این سوال را که هنوز بی پاسخ مانده بود پرسید: “چه کسی این کار را با کتی انجام می دهد؟” به گفته لارا بعداً، جیمی تروئر، که از پورتلند، اورگان، مرگ دولا بود، شرکت کننده در مراسم یادبود، شرکت کنندگان را در یک راهپیمایی به سمت ساختمان آپارتمان سابق محله چینی گالاگر برای مراسم سوزاندن با شمع ها و لکه های ساخته شده از گل های خشک شده مراسم خاکسپاری گالاگر در تابستان گذشته هدایت کرد.

این شهر کتی بود. او فقط می دانست همه چیز را از کجا بیاورد – هر دکمه، هر نوع گل. او همه جا راه می رفت. سوار مترو نشد او فقط راه می رفت و راه می رفت و راه می رفت. به همین دلیل است که راهپیمایی بسیار مهم بود.

لارا که نمی‌خواهد در مورد تحقیقات قتل در مورد مرگ خواهرش زیاد صحبت کند، گفت که خانواده هنوز با پلیس نیویورک و دادستان منطقه منهتن در تماس هستند و “امیدوارند به زودی اخباری دریافت کنند.”

لارا گفت: «زندگی او کار او بود. او می‌خواهد به خاطر کار، سرسختی و آنچه که به تنهایی انجام می‌دهد به یاد بیاورد، بدون اینکه حامی مالی یا سرمایه‌گذار داشته باشد. او به RISD رفت، اما کاملاً خودآموخته بود.»

لارا گفت که تمایل او به کار “خیلی سخت” را می توان در وسواس به الگوسازی، تناسب اندام و تمایل به دانستن اینکه چگونه همه کارها را انجام دهد، دیده می شود، زیرا او نمی دانست به چه کسی تکیه کند یا از چه کسی بپرسد. او همیشه در مورد این صحبت می کرد که چگونه مد هدف نهایی نیست. لارا گفت: این درباره داستان‌ها بود و نمایش‌های او درباره موسیقی، لحن، نور و دنیایی بود که او خلق می‌کرد.

این طراح خانم های مسن را دوست داشت و اغلب با خواهرش در مورد اینکه آنها نیز چگونه خواهند بود صحبت می کرد. می‌دانستم که او یک پیرزن کوچک، واقعا شیک و شگفت‌انگیز در نیویورک خواهد بود که دستکش می‌پوشد. اینکه او هرگز چنین نخواهد شد، غم انگیز است.»