Bethann Hardison Talks Tribeca، نمایشگاه های جدید، پایگاه طراحان – WWD

به عنوان یک نیویورکی متولد و پرورش یافته که از فرصت هایی برای نسل های خلاق سیاه پوست فراتر از محدوده شهر دفاع کرده است، مناسب است که این مستند درباره زندگی و تأثیر بتان هاردیسون در جشنواره فیلم ترایبکا نمایش داده شود.

«زیبایی نامرئی» که قرار است در 13 ژوئن در تئاتر مدرسه هنرهای تجسمی رونمایی شود، سیر تحول او از یک مدل باند فرودگاه به یک نماینده، فعال، مربی، علاقه‌مند به تنوع و غیره را روایت می‌کند. هاردیسون که همیشه چند کاره بود، فیلم را با فردریک چنگ کارگردانی کرد که در کارنامه‌اش «هالستون» و «دیور و من» است. هاردیسون با ارتباط شخصی با TFF که به آغاز آن برمی‌گردد، اولین حضور در نیویورک در ماه آینده را یک لحظه کامل می‌داند.

دوستان و ستایشگران همچنین می توانند با خرید بلیت نمایش های 14 ژوئن یا 17 ژوئن در جشنواره، “زیبایی نامرئی” را تماشا کنند. سوژه بودن و کارگردان مشترک فیلم، معنای تلاش را بالا می برد.

«مردم فکر می کنند این داستان زندگی من است. به نوعی اینطور نیست. این داستان در مورد زنی است که بسیار وقف ایجاد تغییر بود. شما این فرصت را خواهید داشت که جوانی او را ببینید و کمی درباره پیشینه و خانواده اش ببینید. هاردیسون گفت که موضوع مشترک داستان در واقع فعالیت و حمایت اوست. همه مدام می گویند که این یک تعهد مادام العمر بوده است. وقتی به عقب نگاه می کنم، حدس می زنم اینطور باشد. اما من اینطور به قضیه نگاه نمی کنم.»

هاردیسون پس از دهه‌ها درخواست و کمک به ایجاد و اعمال تنوع بیشتر در صنعت مد، گفت که کمک به صنعت برای درک اینکه «شما می‌توانید هر فصل مدل‌های رنگی را در باند فرودگاه و در تبلیغات داشته باشید» یکی از برجسته‌ترین موارد بوده است. او گفت، اما این تأثیر آشکار بر سایر صنایع همیشه “نیت آرام او” بوده است. هنگامی که شروع به دیدن زنان رنگین پوست می کنید، به طور ناخودآگاه به چیزی غیر از عادی بودن فکر نمی کنید. از نظر من این امر محقق شده است.»

ایمان، نائومی کمپبل، زندایا، ووپی گلدبرگ، تریسی الیس راس، تایسون بکفورد، آرورا جیمز، کایل هاگلر، جیمز اسکالی و لیا کِبده از جمله افراد داخلی و دوستانی هستند که در این فیلم حضور دارند. در مورد چیزی که هاردیسون امیدوار است مردم با شنیدن نام او به آن فکر کنند، او گفت: “افسانه” همان چیزی است که همه آنها می گویند، که من را عصبانی می کند. اما من فکر می کنم واقعاً “تا آخر لعنت شده است – فقط مصمم است.”

این پیشرو در اوایل امسال توسط NAACP با جایزه Vanguard خود – دومین دریافت کننده ای که آن را دریافت می کند – مورد تقدیر قرار گرفت. روث کارتر، روث کارتر، در این جشن حضور داشت. هاردیسون این جایزه را «حساب» می‌دانست، زیرا ما همیشه در تلاش هستیم تا NAACP مد را به رسمیت بشناسد. این همیشه چیزی بوده که به جهاتی نیازی به آنها نداشته است. اما اکنون اتفاق افتاده است که آنها آن را به شیوه ای بسیار خوب تشخیص می دهند.»

این فیلم پس از نمایش «زیبایی نامرئی» در جشنواره فیلم ساندنس و جشنواره بین‌المللی فیلم سیاتل، اواخر ماه آینده در جشنواره بین‌المللی فیلم برکشایر نمایش داده می‌شود. او به زودی برای فیلم و جشنواره های مختلف فیلم به لندن می رود. هاردیسون همچنین قصد دارد یک ماه دیگر در مراکش حضور داشته باشد. در 7 سپتامبر، موزه هنرهای معاصر آفریقایی دیاسپورایی در بروکلین نمایشگاهی را درباره هاردیسون افتتاح خواهد کرد. متصدی و مدیر موزه اولین بار در روزهای مجله Trace با او آشنا شدند و از او الهام گرفتند.

از سوی دیگر، هاردیسون در حال تقویت مرکز طراحان است، شبکه‌ای از متخصصان صنعت مد که نسل‌های جدیدی از طراحان سیاه‌پوست و برندهای مد متعلق به سیاه‌پوستان را تقویت و توانمند می‌سازد. برنامه‌هایی در حال انجام است تا این سازمان، که توسعه‌ای از شورای طراحان مد آمریکا است، به منظور ایجاد فضای تجاری، مکانی برای گفتگو و سایر رویدادها در بروکلین، در دست اجرا باشد. براندون بلک‌وود، طراح، کف خیابان و فضای اضافی را در ساختمان تاریخی خیابان بدفورد که خریداری و بازسازی کرده است، ارائه کرده است.

دستور راهپیمایی او اکنون این است که نیمه دوم کتابش را تا پاییز امسال به ناشر برساند. پس از اولویت دادن به اتمام فیلم، موقتاً کنار گذاشته شد. هر زمان که دیگران مشاهده می کنند که او مدام جوایز دریافت می کند، پاسخ او این است: «خب، چند نفر به اندازه کافی در اطراف بوده اند که کاری را انجام داده اند که هنوز هم مرتبط و پرمخاطب است؟ هر چیزی که مربوط به تنوع، نژاد یا حتی سبک زندگی یک زن باشد، برای مردم بسیار مهم است که ببینند فرد چه توانایی هایی دارد. به همین دلیل این فیلم برای بسیاری از مردم بسیار احساسی است. آنها از طریق آن می خندند و گریه می کنند. من هنوز دارم سعی می کنم بفهمم چرا مردم در طول آن گریه می کنند. در ساندنس، بسیاری از مردم با چشمانی اشکبار از اولین نمایش بیرون آمدند. فکر کردم، “وای.”