هنر باستانی یا مد پیشرو؟ هر دو، یک طراح برتر باتیک می گوید


ژوزفین جمهوری افسرده بود. او به تازگی طلاق گرفته بود. او به یک خانه کوچک نقل مکان کرده بود. کسب و کار او در زمینه تهیه پارچه برای آباژور سودآور بود اما محقق نشد. خانم کومرا شرابش را نوشید و سیگاری کشید. او روی زمین فرو رفت و دستانش را در دو صندوق چوبی پر از منسوجات آنتیک اندونزیایی فرو برد.

خانم جمهوری اخیراً به یاد می آورد که در یک صندوق، طرح های باتیک از جزیره جاوه و در دیگری بافته های استادانه از جزایر بیرونی اندونزی بود. او شراب بیشتری را بلعید، دود بوی میخک را از سیگار اندونزیایی استنشاق کرد – و به این فکر کرد که چگونه میراث ملتی با بیش از 17000 جزیره را غنی کند.

از آن شب غم انگیز، تقریباً چهار دهه پیش، خانم کومرا یک هنر باستانی را با درهم آمیختن سنت‌های متفاوت نساجی با زیبایی‌شناسی خاص خود برای ایجاد یک شبح مدرن اندونزیایی، از نو ساخته است. باتیک و دیگر طرح‌های او برای خانه مدش، BINhouse، یک بیان فرهنگی پیچیده و دوست‌داشتنی را دگرگون کرده است، اما آنقدر در سنت قفل شده بود که در کنار هم قرار داشت.

خانم جمهوری، که با نام مستعارش اوبین شناخته می شود، دیگر برای امرار معاش به آباژور وابسته نیست، زیرا BINhouse به یک نیروی جهانی در گسترش زیبایی باتیک تبدیل شده است.

من اندونزی را دوست ندارم. من عاشق اندونزی هستم. برای من، پارچه اندونزیایی که ما می‌سازیم زنده است، حرف می‌زند، بیانگر این سرزمین است، این سرزمین زیبا، که نبض و عطر خاصی دارد که در هیچ جای دیگری وجود ندارد.»

خانم جمهوری 67 ساله به عنوان یک تقویت کننده بی شرمانه اندونزی صحبت می کند که مصمم به بالا بردن شهرت پرجمعیت ترین ملت مسلمان جهان و بزرگترین کشور مجمع الجزایر روی کره زمین است.

گذشته از موارد فوق العاده، میهن خانم جمهوری با وجود بیش از 275 میلیون نفر، دارای نقش بین المللی سبکی است. این کشور فاقد برندهای نمادین در سطح جهانی است. اگر بخشی از اندونزی در خارج از کشور به خوبی شناخته شده باشد، آن جزیره بالی است، جزیره ای برای تعطیلات هندو، گویی که هاوایی قرار است جای کل ایالات متحده باشد.

در حالی که چند کلمه از این بخش از آسیای جنوب شرقی ریشه در انگلیسی پیدا کرده‌اند – rice “paddy”، “gecko” و به عبارت “amok” – “batik” از این نظر نادر است که هم یک کلمه محلی است و هم بیانی از فرهنگ بومی.

در یکی از شکل‌های باتیک‌سازی که در جاوا رایج است، صنعت‌گران موم را با دقت نقطه‌ای روی پارچه اعمال می‌کنند و مایع مقاوم در برابر رنگ را از یک ظرف مسی باریک می‌چکند. الگوهایی که آنها ایجاد می کنند سرشار از شکوفایی طبیعت است: شکوفه های پیچیده، جانوران افسانه ای و شاخ و برگ های استوایی.

برخی از بزرگترین مروجین باتیک، تا اواسط قرن نوزدهم، کارآفرینان زن بودند. زنان نیز تمایل داشتند بر فرآیند چکه کردن موم تسلط داشته باشند.

در سال 2009، یونسکو باتیک اندونزی را به عنوان “میراث فرهنگی ناملموس بشریت” معرفی کرد. این به رسمیت شناختن به معنای حفظ میراث فرهنگی یک ملت است، اما همچنین می تواند سنت ها را آهسته کند. و هنگامی که خانم جمهوری توجه خود را به باتیک معطوف کرد، علیرغم اینکه در جامعه اندونزی بافته شده بود، دقیقاً در خطر بود.

برش‌های جعبه‌ای پیراهن‌های باتیک که توسط کارمندان دولت می‌پوشیدند ممکن است به راحتی فیزیک روی میز را استتار کنند، اما آنها مد یک نسل گذشته را تداعی می‌کردند. بسیاری از پنبه های مورد استفاده برای باتیک در اندونزی کشت نمی شدند و این امر اصالت این هنر را مخدوش می کند. همچنین آداب و رسومی محدودکننده بود که بر این باور بودند که برخی از الگوها باید فقط توسط افراد معدودی از ممتاز پوشیده شوند. به عنوان مثال، یک مورب خنجر مانند و بال منفرد یک پرنده افسانه ای برای خانواده های سلطنتی در نظر گرفته شده بود.

خانم جمهوری چنین تابوهایی را رعایت نکرد.

توماس موری، محقق و فروشنده آثار هنری که نویسنده اصلی کتاب “منسوجات اندونزی” است، گفت که همراه با چند طراح دیگر اندونزیایی، خانم کومرا بدون اینکه شخصیت بومی آن را پاک کند، شکل هنری را از نو ساخت. “این یک گرده افشانی متقابل فرهنگی است که هیجان انگیز است.”

خانم جمهوری قومی چینی است و بخشی از یک گروه اقلیت است که در میان بسیاری از مشاغل دیگر، باتیک را طراحی و تولید می کند. اندونزیایی‌های چینی از موج‌های آزار و شکنجه در اندونزی رنج برده‌اند، از جمله حمله‌های مرگبار در دهه‌های 1960 و 1990. بسیاری از کشور خارج شده اند.

پدر خانم جمهوری برای یک آژانس مسافرتی کار می‌کرد و وقتی او 4 ساله بود، خانواده‌اش را به هنگ کنگ نقل مکان کرد. او در مدرسه کاتولیک تحصیل کرد، اما نظم خواهران ماریکنول با او مخالف بود. او گفت که آنها او را به خاطر این سوال که چگونه می توان جهان را در کمتر از هفت روز خلق کرد، “گستاخ” نامیدند.

خانم کومرا گفت که در سنین پیش از نوجوانی، مدرسه را رها کرده بود و در کوچه‌های هنگ کنگ پرسه می‌زد، با بارهای برهنه‌شان ملوان‌ها و غوغا می‌کردند. او در Jimmy’s Kitchen، یک مؤسسه اروپایی با تأکید بر -ش، غذا می خورد و به مردان نابینا گوش می داد که از «ارهو»، یک ساز زهی چینی، نوستالژی می کردند.

او گفت: “من در حال خوشبختی بودم.” “من تمام مناظر و بوها را در خود دیدم.”

وقتی خانم جمهوری 12 ساله بود، پدرش فوت کرد. خانواده به جاکارتا، پایتخت اندونزی نقل مکان کردند. او در آنجا نیز خوش‌حال بود، به‌ویژه در محله چینی‌ها، با مغازه‌های عتیقه فروشی. او گفت که خشونت های گاه به گاه علیه چینی های اندونزیایی که به عنوان منافع اقتصادی انحصاری تلقی می شدند، او را نترساند.

مادرش دختر یک معلم متدیست به دنیا آمد، اما یتیم شد و توسط مرد مسلمانی که پنج بار در روز دعا می‌کرد، پذیرفته شد. هنگامی که خانم کومرا در حال رشد بود، شورش ها را تهدید می کرد، مادرش دیگ های بزرگ غذا را به عنوان هدیه صلح می پخت.

اندونزی که بر روی حلقه آتشی که در آن صفحات تکتونیکی با هم برخورد می کنند قرار دارد، دارای خطوط گسل دیگری نیز می باشد.

خانم جمهوری گفت: “ما در سرزمین بلایای طبیعی هستیم: آتشفشان ها، زلزله ها، سونامی ها، شما نام ببرید، ما آن را داریم.” “اما ما همچنین سرزمین تنوع هستیم که هیچ فردی نمی تواند آن را درک کند، زیرا شما یک ساعت با ماشین رانندگی می کنید و مردم قبلاً به گویش دیگری صحبت می کنند و سس دیگری می خورند. لذت می بری و جذب می کنی.»

خانم کومرا با یک باستان شناس و مردم شناس ازدواج کرده بود که به تبدیل مجموعه منسوجات او به یک علاقه آکادمیک و حرفه ای کمک کرد.

او آموخت که باتیک در قرن سیزدهم تولید می شد، زمانی که امپراتوری هندو-بودایی ماجاپاهیت بر یک پادشاهی اقیانوسی از جاوه حکومت می کرد و قایق هایی را تا دوردست ماداگاسکار می فرستاد. او منسوجات را از سراسر مجمع الجزایر جمع آوری کرد و از نعمت جنگل های بارانی که رنگ های طبیعی تولید می کرد، خوشحال بود.

او با سازندگان نساجی قدیمی که نگران ماندگاری صنعت خود بودند، دوست شد. او اکنون صدها صنعتگر را برای BINhouse استخدام می کند، از جمله بافندگان، سازندگان باتیک، خیاطان و کارگران الیاف.

برخی از بهترین پارچه‌هایی که BINhouse به فروش می‌رساند، از جمله باتیک اعمال شده روی ابریشم، بیش از یک سال طول می‌کشد تا با دست ساخته شوند و هزاران دلار قیمت دارند. به طور سنتی، چنین پارچه های دست بافته بخشی از جهیزیه زنان است. خانم کومرا گفت که این منسوجات نباید بریده شوند، بیشتر از یک بدن زنده باید کالبد شکافی شود. می توان از آنها به عنوان دیوارپوش، شال یا سارافون تزئینی استفاده کرد که از یک تکه پارچه ساخته می شود.

طرح‌های خانم جمهوری برای BINhouse از الهام‌های متفاوتی می‌آیند: نقش موجی که در یک ساحل بر جای می‌گذارد یا هاله‌ای از نور چراغ‌های خیابانی که در یکی از ترافیک‌های متعدد جاکارتا مشاهده می‌شود. پالت او گرمسیری است.

ساندرا ساردجونو، مورخ نساجی که بنیاد الگوهای ردیابی را تأسیس کرد، گفت: به عنوان یک مورخ هنر، افرادی را می بینم که اصلاً تغییر را دوست ندارند، اما فکر می کنم به افراد بیشتری مانند اوبین نیاز داریم که بفهمند منسوجات یک سنت زنده است. در برکلی، کالیفرنیا، برای تحقیق در مورد شیوه های سنتی نساجی.

خانم جمهوری گفت، نیم قرن است که او در حال طراحی و بازطراحی کبایا بوده است، بلوزی که با سارافون در بخش‌هایی از آسیای جنوب شرقی پوشیده می‌شود. لباس چرای فیگور، از برخی جهات، مظهر شکل ترکیبی اسلام است که در اندونزی توسعه یافت، که در آن یک ایمان عربی که توسط بازرگانان به ارمغان می‌آید، با تأثیرات آنیمیست، هندو، بودایی و سایرین ترکیب شده است. برای شرکت ملی اندونزی، Garuda Indonesia، خانم جمهوری یک یونیفرم کبایا برای مهمانداران ایجاد کرد.

خانم جمهوری گفت: «این رابطهی ترین و حسی ترین لباس است.

بیش از 85 درصد اندونزیایی ها مسلمان هستند و در سال های اخیر زنان شروع به استفاده از لباس محافظه کارانه و روسری کرده اند که در اندونزی جلباب نامیده می شود. خانم جمهوری مجموعه خود را گسترش داده است تا ترجیحات فعلی برای تونیک‌های گشاد و پوشش‌های سر را شامل شود.

او گفت: «سنت همان گونه است که ما هستیم، و مدرن، شیوه ای است که ما فکر می کنیم. “هر پارچه ای یک داستان زنده را روایت می کند.”


منبع: https://www.nytimes.com/2023/06/30/world/asia/indonesia-batik-fashion-obin.html

توسط Calvin Klein

Calvin Klein