من یک زن سودانی هستم – اعتراضات در ایران آینه تاریخ درهم تنیده من با لباس و آزادی است | بسمه خلیفه

مردم در تظاهرات خواستار بازگشت حکومت غیرنظامی در خارطوم، سودان، سپتامبر 2022. عکس: AFP/Getty Images

اما پس از آن، یک روز، در اواخر نوجوانی ام، آلبوم های عکس قدیمی را غربال می کردم. من یک عکس سیاه و سفید از دهه 1950 از مادرم و خواهرانش در سودان پیدا کردم که در کنار هم ایستاده بودند و لباس های شیفتی پوشیده بودند و تنها چیزی که می توانستم ببینم شانه و زانو بود. استانداردهای دوگانه معنایی نداشت. بعداً از مادرم در مورد آن سؤال کردم و ناراحتی خود را از ریا نشان دادم. او در حالی که سعی می‌کرد توضیح دهد که چگونه فضای فرهنگی و مذهبی سودان در طول سال‌ها تغییر کرده است، کمی برای کلمات گم شده بود. با گیج شدن گفتگو را ترک کردم، تصمیم گرفتم کمی عمیق تر کنم.

اتفاقی که برای افرادی مانند من افتاد این بود که سرکوبی که به مادرانمان آموخته بود، به نوبه خود به ما منتقل شد. اما این میراث بین نسلی در حال از هم گسیختگی است، به ویژه به دلیل رسانه های اجتماعی.

وقتی در این مورد با مادرم صحبت می‌کردم، وقتی از او در مورد انتخاب‌هایش می‌پرسیدم، می‌توانستم صدای خرخر را در صدای او بشنوم. او در مورد اعتقادش به حیا به من گفت که شیوه لباس پوشیدن لیبرال متعلق به گذشته است. او به وضوح توضیح داد که چگونه زنانی که مشاغل دولتی دارند، اگر حجاب نداشته باشند، نمی توانند سر کار بیایند. همانطور که او صحبت می کرد، متوجه شدم که چگونه نگرش ها در طول زمان تغییر می کند، پیشرفت یک خیابان یک طرفه نیست، و چقدر “قوانین” و فرهنگ ها می توانند متفاوت باشند. مرز باریکی بین فروتنی که بیان ارتباط شخصی با ایمان است و نتیجه مردسالاری وجود دارد.