زمانی که آلفی شش ماهه بود، این لباس به زندگی من بازگشته بود – همانطور که می بینید شامپاین هم همینطور. (بله، من هنوز شیر می‌دادم – اما دهه 00 بود، ما کارها را متفاوت انجام می‌دادیم.) و من از آن زمان آن را می‌پوشم. من آن را در دو عروسی و یک جشن تعمید پوشیده ام. من آن را در آسکوت – با یک کلاه فدورا نامتقارن نامتقارن، نه بهترین ساعت آن، با بهره‌مندی از آینده نگری – و برای مصاحبه با خود فون فورستنبرگ پوشیده‌ام. (هرگز قدرت مکیدن یک مصاحبه شونده را دست کم نگیرید.)
این کاملاً قاطعانه است نه قصد دارد مرا به عنوان یک پیشگام مقدس پایداری به تصویر بکشد. من از این جور چیزها نیستم برای سال های زیادی لباس های زیادی خریدم. در سال‌های شکوه تاپ‌شاپ بزرگ در سیرک آکسفورد، بعدازظهر شنبه در غفلت سعادت‌آمیز با آن پله‌های برقی مملو از کیسه‌های خرید بالا رفتم، مانند مسافری در کشتی تایتانیک که موت را حتی در هنگام کج شدن کشتی به عقب برمی‌گرداند. من بیش از حد خرید کردم و ای کاش این کار را نمی کردم. من یک عمر پشیمانی خریدار دارم، و بیشتر از آن چیزی که هرکسی به آن نیاز داشته باشد، لباس دارد. کمترین کاری که اکنون می توانم انجام دهم این است که به جای خرید بیشتر، به پوشیدن لباس هایی که از قبل دارم، ادامه دهم. بالاخره پلنگ لکه هایش را عوض نمی کند. و من هیچ برنامه ای برای تغییر از این یکی ندارم.
منبع: https://www.theguardian.com/fashion/2023/apr/27/jess-cartner-morleys-forever-fashion-ive-had-this-dress-21-years-when-i-say-this-old-thing-i-mean-it
تیاو مدت زمانی است که این لباس را پوشیده ام: من به این فکر کردم که عکس قدیمی‌تری را که در اینجا می‌بینید، در هنگام گرفتن عکس من برای این کار بازتولید کنم، اما نتوانستم آن را عملی کنم زیرا آلفی، پسر بچه‌ای که در آغوش دارم، در دانشگاه در شهر دیگری الفی اکنون 20 ساله است. لباس تقریبا یک سال قدیمی تر است.
