آقای ماگوگو گفت: «احساس می‌کنم جنبه‌های زیادی از آنچه ما به عنوان یک قاره از سر گذرانده‌ایم وجود دارد که مردم واقعاً آن را درک نمی‌کنند».
کریستین چسینسکا، اولین متصدی این موزه در زمینه مد آفریقایی و دیاسپورای آفریقایی، گفت: «هیچ یک زیبایی شناسی آفریقایی منحصر به فرد وجود ندارد، و نه مد آفریقایی یک تک‌فرهنگ است که بتوان آن را تعریف کرد. در عوض، این نمایش بر اخلاق پان آفریقایی که توسط بسیاری از طراحان و هنرمندان این قاره پذیرفته شده است، تمرکز دارد.
عایشه آینسو، بنیانگذار کریستی براون، یک برچسب لباس زنانه غنا. این ما را در مقابل افراد مناسب قرار می دهد. این باعث ایجاد آگاهی برای نام تجاری و برانگیختن کنجکاوی مردم در سراسر جهان – نه تنها برای تحقیق – می شود برندهای آفریقایی، بلکه برای حمایت از آنها نیز.”
منبع: https://www.nytimes.com/2022/07/07/style/african-fashion-victoria-albert-museum.html
Thebe Magugu که اهل آفریقای جنوبی است و برنده جایزه معتبر LVMH در سال 2019 شده است، گفت: “اکنون بیش از هر زمان دیگری، طراحان آفریقایی مسئولیت روایت خود را بر عهده می گیرند و داستان های معتبر را به مردم می گویند، نه اتوپیای خیالی.” مجموعه‌ای از مجموعه کیمیاگری 2021 او، که چهره در حال تغییر معنویت آفریقایی را بررسی می‌کند، دارای چاپی از ابزارهای پیشگویی یک درمانگر سنتی، از جمله سکه، بند بز و سوت پلیس است.
این نمایشگاه که در دو طبقه گسترده شده است، با مروری تاریخی از سال های استقلال و آزادی آفریقا، از اواخر دهه 1950 تا 1994، و رنسانس فرهنگی که با نظم دهی مجدد اجتماعی و سیاسی در سراسر این قاره تحریک شد، آغاز می شود. این نمایش به بررسی قدرت پارچه و نقش آن در شکل‌دهی هویت ملی می‌پردازد – به ویژه در اقدامات سیاسی استراتژیک، مانند زمانی که کوامه نکروماه، نخست‌وزیر غنا، برای اعلام استقلال کشورش از حاکمیت بریتانیا در سال 1957 از پوشیدن لباس کنته اجتناب کرد.
یک گالری میزانسن میزبان مجموعه ای از آثار نسل جدیدی از طراحان آفریقایی است. این لباس‌ها روی مانکن‌هایی با رنگ‌های مختلف پوست مشکی، مدل‌های مو که شامل گره‌های بانتو و بافته‌های جعبه‌ای و چهره‌ای الهام‌گرفته از ادل بول، مدل سودان جنوبی.
نمایشگاه، “مد آفریقا“ سعی نمی کند مد تمام 54 کشوری که دومین قاره بزرگ جهان را تشکیل می دهند را بررسی کند که 1.3 میلیارد نفر در آن زندگی می کنند. در عوض، آنچه را که یک گروه التقاطی از پیشگامان معاصر آفریقایی که مد برایشان هم یک شکل هنری خودتعریف کننده و هم منشوری است که از طریق آن می توان ایده هایی در مورد فرهنگ های بی شمار و تاریخ پیچیده این قاره را کشف کرد، به هم پیوند می دهد، منعکس می کند.
در قلب بسیاری از برندها تمرکز به موقع بر پایداری است.
این نمایش همچنین بر اهمیت عکاسان مانند سانله سوری از بورکینافاسو، که تغییر زلزله جوانان دهه 1960 را به تصویر کشید و آثارش در کنار بخشی به پرتره های خانوادگی و فیلم های خانگی که نشان دهنده گرایش های مد روز است، نمایش داده می شود. دیگر آثار این نمایش شامل لباس‌هایی از طراحان قرن بیستمی است که فرهنگ‌ها را برای نشان دادن مد معاصر آفریقا بر روی نقشه پیوند داده‌اند، اما نام‌های آنها تا حد زیادی در خارج از قاره ناشناخته مانده است.
یکی از آنها Shade Thomas-Fahm است که اغلب به عنوان اولین طراح مدرن نیجریه توصیف می شود. او یک پرستار سابق در لندن در دهه 1950 بود و تفسیرهای جهانی از پارچه ها و اشکالی خلق کرد که توسط افراد بزرگ و خوب لاگوس در دهه 1970 استفاده می شد. یک لباس و کلاه قرمز تمشکی از مخمل مصنوعی با آستین‌های لورکس فلوت دار به نمایش گذاشته شده است. کریس سیدو، یکی دیگر از طراحان این نمایشگاه، در دهه 1980 با استفاده از منسوجات آفریقایی مانند bògòlanfini، یک پارچه نخی دست ساز مالی که به طور سنتی با گل تخمیر شده رنگ می شود، برای گرایش های غربی مانند دمپایی زنگوله، ژاکت موتورسیکلت و دامن کوتاه، نام خود را به دست آورد.
خانم چچینسکا گفت: “این نمایش نوعی کنشگری آرام و ظریف است زیرا جشنی بی حد و حصر از مد در آفریقا است.” “این بر فراوانی متمرکز است، نه بر کمبود.”
خانم چسینسکا گفت: «خلاقان آفریقایی تقریباً از بحث‌های آینده مد کنار گذاشته شده‌اند، و من فکر می‌کنم وقت آن رسیده است که شمال جهانی از رهبران صنعت و طراحان این قاره بیاموزد.» آنها لباس ها را با استفاده از صنعتگران محلی تمام می کنند و سنت های محلی را زنده نگه می دارند. این مد آهسته است – و همیشه پایدار است.
در نتیجه این نمایشگاه، موزه ویکتوریا و آلبرت بیش از 70 قطعه را برای مجموعه های دائمی خود به دست آورده است. اما قدرت گسترده تر «مد آفریقا” ممکن است باعث شود که بازدیدکنندگان مشتاق کسب اطلاعات بیشتر در مورد صحنه خیره کننده پان آفریقایی و سرمایه گذاری بیشتر در آینده آن باشند.
تمایل به استفاده از مد به‌عنوان رسانه‌ای برای اعمال تغییرات، چیزی است که بسیاری از طراحان و عکاسان را از سراسر آفریقا متحد می‌کند که در حال بازاندیشی هستند که صنعت مد عادلانه‌تر چگونه می‌تواند باشد. پرسش از هویت های دوتایی توسط امین بندریویچ، با کتانی قرمز خود djellaba با یک کت سنگر ضربدری شده است. بازسازی هنجارهای جنسیتی توسط نائو سراتی، که از لورکس صورتی برای شراره های تک جنسیتی، ژاکت و کلاه سطلی استفاده کرد. و مینیمالیسم مجسمه ای ظریف قطعات توسط برندهایی مانند مoshions و Lukhanyo Mdingi که از سنت‌های مادی دیرینه استفاده می‌کنند و در عین حال این کلیشه را که مد آفریقایی باید همیشه با صدای بلند و طرح‌دار باشد، زیر سوال می‌برند.
لندن – نفوذ آفریقا و صحنه مد آن، جغرافیای صنعت مد را در سال‌های اخیر بازتعریف کرده است و با سرزندگی و تجسم دوباره خلاقیت خود، موانع را شکسته است.
قاره ای که مد آن اغلب تقلید شده است، اما غرب آن را تا حد زیادی به رسمیت نمی شناسد، مدت هاست در کانون توجه قرار گرفته است. سردبیران مجله و صاحب سبک مانند ادوارد انینفول و ابراهیم کامارا، همراه با کاوش‌های تحسین‌شده در دیاسپورای آفریقا توسط طراحانی مانند گریس ولز بونر و ویرجیل آبلو فقید، به برگزاری جشن آن کمک کرده‌اند. ظهور نسل جدیدی از طراحان داخلی مانند Thebe Magugu، موالولا اوگونلسی و کنت ایزه نیز کلیدی بوده است.
هفته گذشته، در زمانی که بسیاری از موزه‌های دارای میراث استعماری در حال ارزیابی مجدد نمایندگی در مجموعه‌های اروپایی خود هستند، موزه ویکتوریا و آلبرت در لندن نمایشگاهی پر جنب و جوش را با نمایش مد و منسوجات آفریقایی افتتاح کرد که اولین نمایشگاه در تاریخ 170 ساله خود بود.
موزه گفت که همه طراحان که توسط متصدیان موزه، کارشناسان خارجی و گروهی از جوانان مهاجر آفریقایی انتخاب شده بودند، در روند نمایش شرکت داشتند.
